USA 2018

Vandaag is de laatste volledige dag van deze roadtrip. En dus gaan we nog één keer aan de rit. Aangezien we niet genoeg tijd hadden om de trip ook in San Francisco te beëindigen en daardoor de Pacific Highway mislopen, een andere bezienswaardigheid in deze contreien, doen we hem toch een klein stukje. Dat stukje is tot Santa Barbara, en daarna weer via Malibu, Santa Monica en Venice Beach terug. We hebben ook een ander hotel genomen. Één die vijf minuten rijden naar Alamo car rent is waar we de auto weer inleveren en de shuttle naar Los Angeles Airport zullen nemen morgen.

Maar goed, vandaag, we zitten om acht uur in de auto en storten ons in de ochtendspits. Dat is een benaming die het verkeer hier met recht verdiend heeft, man, man, man. Maar toch, zo’n twee uur later zijn we in Santa Barbara en lopen we daar de pier op. Aangezien we nog moeten ontbijten doen we dat daar, heerlijk, een lobster omelet voor Bene en opnieuw blueberry pancakes voor Margreet. Daarna lopen we naar downtown Santa Barbara en komen langs het Ronald Reagan Ranch Center, een gebouw waarin een organisatie een tentoonstelling dan wel overzicht van Reagan’s lievelingsplek, zijn ranch in de bergen boven Santa Barbara waar hij samen met Nancy 24 jaar heeft gewoond, hebben ondergebracht. Een plaats waar hij ook gedurende zijn presidentschap veel verbleef, dit tot grote frustratie van de Secret Service aangezien deze ranch heel slecht te beveiligen was. Een leuk overzicht met een paar mooie artifacten van Reagan zelf zoals z’n lievelingsstoel en gereedschap dat hij op de ranch gebruikte, bijvoorbeeld een kettingzaag, ook weer tot frustratie van de Secret Service :-). Daarna zijn we richting Malibu gereden en hebben daar nog even de voetjes in de Pacific Ocean gehad. Dit was verrassend genoeg, gezien de temperaturen, best fris. Snel door na Santa Monica, een leuke plek, met een nog uitgebreidere pier dan Santa Barbara. Hier hebben we lekker rondgelopen en daarna geluncht bij Bubba Gump. Toen hebben we nog even Venice Beach bezocht en zijn naar het laatste hotel vlakbij het vliegveld gereden.

Dit is, zoals gezegd, de laatste dag van deze roadtrip, en daarmee ook de laatste blog. Ik hoop wederom dat jullie net zo hebben genoten als wij, want dat is één ding wat zeker is, we hebben enorm van deze trip, en dit deel van Amerika genoten. Bedankt voor het meelezen en de reacties, en tot een volgende keer.

Gereden miles \ kilometers: vandaag 203 mile \ 326 kilometer. In totaal 2917 mile \ 4695 kilometer.

Temperatuur: 24 graden C.

Video van de dag:

Vandaag begonnen we met een, zoals één van de Uber chauffeuses het noemde, workout. Waar die workout uit bestond? Een hike die ons vlak onder het Hollywood Sign bracht, maar meer nog, die ons achter deze negen letters bracht. Nog heel even over gisteren, het Mexicaanse fiesta bleek ter ere van de Mexicaanse onafhankelijk hoorden we ‘s avonds op tv.

We sliepen wederom heerlijk uit, en bestelden al met al rond tien uur een Uber om ons naar het begin van de hike te brengen. Na gisteren alles met het openbaar vervoer te hebben gedaan besloten we vandaag alles met Uber te doen. Enfin, we stonden dus om 10 uur bij de start en zijn gaan lopen. Dat bracht ons op een gegeven moment op zo’n 50 meter van de befaamde negen letters. Maar dan komt het echte werk, een stevige wandeling bergop waarbij je ongeveer 300 meter hoogteverschil overwint in korte tijd en die je achter dezelfde letters brengt. Een wandeling van zo’n 3,7 kilometer die iets meer dan een uur duurt. En uiteindelijk weer prachtige uitzichten oplevert. Na daarvan te hebben genoten zijn we weer rustig terug gelopen en hebben weer een Uber naar het hotel besteld. Mooie was dat deze chauffeur al 25 jaar in LA woont, en tweeënhalf jaar Uber chauffeur was, maar nog nooit zo dicht bij de letters was geweest, bekende hij. In het hotel hebben we de wandelschoenen weer gewisseld voor makkelijk schoeisel en daarna eerst ff geluncht. Na de lunch een nieuwe Uber besteld die ons naar The Beverly Hills Hotel heeft gebracht, deze dame kwam met de term workout toen ze vroeg wat we ‘s ochtends hadden gedaan en we vertelden wat dat was. Vanaf het Beverly Hills zijn we Rodeo Drive helemaal afgelopen, zonder in de verleiding te zijn gekomen om aankopen te doen. Ook na deze wandeling weer met een Uber richting hotel, in al merkbaar drukker verkeer, en toen nog even in de omgeving rondgekeken voor kleine boodschapjes en om te kijken waar we vanavond gaan eten. Toen we daarna op de hotelkamer lekker zaten bij te komen, met de tv uiteraard aan, zagen we dat we ook iets van onze plannen gemist hadden, we vielen midden in de Emmy Awards uitreikingen. Maar als we eerlijk zijn zij we allebei hier niet echt rouwig om.

Gereden miles \ kilometers: niet van toepassing, wel heel veel stappen op de respectievelijke stappentellers.

Temperatuur: gemiddeld 30 graden C.

Video van de dag:

https://www.youtube.com/watch?v=x47aiMa1XUA

Omdat we, zoals gisteren verteld, in een keer door zijn gereden naar Los Angeles hebben we een heerlijke rustige morgen. We hoeven pas tegen half twaalf op de metro stappen om toch nog op tijd bij het LA Coliseum Stadium te zijn voor de NFL game Los Angeles Rams tegen de Arizona Cardinals. Twee vliegen in één klap, Bene wil heel graag een keer een NFL game bezoeken, en het LA Coliseum was het Olympisch stadion in 1984, en die willen we ook heel graag bekijken. Maar goed, we slapen dus heerlijk uit, ontbijten rustig en lopen dan naar het metrostation Hollywood\Highland, hier zo’n 700 meter vandaan. We kopen alvast een metro dagkaart en lopen daarna eerst weer terug naar Hollywood boulevard aangezien het nog te vroeg is om te vertrekken. We lopen wat rond en gaan ook in het Dolby Theatre kijken, ik vertel Margreet dat America Got Talent hier wordt opgenomen, het programma met Glennis Grace in de finale. Waarop Margreet zegt, kijk nou, volgens mij loopt ze daar. En ja hoor, ongelofelijk in zo’n grote wereldstad, als je er op let zie je niemand, en nu lopen we haar tegen het lijf. Wat we in Nederland nooit zouden doen, doen we nu wel, we spreken haar aan en wensen haar veel succes dinsdag. Ze is ontzettend ontspannen, vrolijk en vraagt of we ook gaan kijken naar de show, en de voting show. Maar helaas zijn we tijdens de show onderweg, en vliegen we tijdens de voting show al weer terug. Maar we hebben beloofd te gaan voten. Na nog een beetje rondwandelen nemen we dan toch de metro naar het stadion. We hadden gehoord dat openbaar vervoer in LA soms wat moeilijk kan zijn, maar we moeten zeggen dat we daar vandaag niets van gemerkt hebben. Tegen half één zijn we bij het stadion en moeten we eerst onze rugtas en Margreet haar tas inleveren want er is in stadions een no bag policy, we mogen eruit halen wat we mee willen, en wat mee mag uiteraard en dat wordt voor ons in een doorzichtige tas gedaan. We zagen al veel mensen met een doorzichtige rugzak en dat bleek daar dus voor. Je mag dus wel een tas meenemen, maar die moet doorzichtig zijn. Enfin,we lopen 10 minuten voor aanvang het stadion binnen, kopen nog wat water en eten en gaan er voor zitten. Dat wil zeggen, het eerste kwart, want toen waren we geroosterd op de onoverdekte tribune in de brandende zon (30 graden). We gaan even weer de galerij onder de tribune op, komen wat bij en lopen daarna terug, en toen zag Margreet dat de bovenste rijen nog niet bezet waren, maar wel in de schaduw kwamen te liggen, dat was een stuk beter te doen. We zagen de Rams uitlopen naar in eerste instantie 19-0, waarna ze uiteindelijk met 34-0 winnen. Daarna richting Union Station om stukje downtown te belopen, maar we komen al onmiddelijk in een Mexicaanse Fiesta terecht en vermaken ons daar ook prima. Over het openbaar vervoer gesproken, we hadden gelezen dat er sinds ongeveer een jaar een bus naar Griffith Observatory rijdt, ons volgende doel. En dat parkeren daar a) een crime is, en b) tegenwoordig 4 tot 6 dollar per uur kost. Dus gaan we met de metro naar het beginpunt van de bus, en het moet gezegd, dat was de beste beslissing van de dag, we zijn heerlijk rustig langs allemaal wanhopig naar parkeerplekken zoekende auto’s naar boven gereden, hebben een prima tijd daar gehad, en konden ook op dezelfde manier zo weer terug naar het metrostation, welke drie haltes voor de onze ligt, en zo zijn we tegen acht uur weer op Hollywood boulevard, nog even wat noodzakelijke boodschappen gedaan en zijn nu weer in het hotel.

Gereden miles \ kilometers: niet van toepassing.

Temperatuur: gemiddeld 30 graden.

Video van de dag:

We sloten de avond heerlijk af bij het Hard Rock Café Hollywood, het 29e hard rock café op de lijst.

Ik hoor jullie denken, Hollywood,dat is toch Los Angeles??? Ja, dat klopt, we zijn in Los Angeles. Hoe dat komt? Lees verder en je zult het ontdekken.

Vanmorgen om zes uur ging de wekker, nog even een paar sunrise foto’s van de south rim, normale ochtend zaken, en toen om zeven uur uitchecken en in de auto. Dat betekende dat we om half acht het park uitreden en op weg konden naar in elk geval Route 66, en dan zouden we wel verder kijken hoe en wat verder. Dus waren we om 10 uur bij Seligman om de historic route 66 op te rijden, na eerst nog even iets te eten en drinken bij het begin te hebben verorderd. Vervolgens de route gereden, het was heerlijk rustig, bijna geen tegemoetkomend verkeer, heel weinig verkeer voor ons, en al helemaal, tegen de verwachting in, geen bikers in wat voor hoedanigheid dan ook. Enfin na Hackberry, Kingman en nog wat kleine plaatsen kwam dan het echte werk, de historic route 66 over de Sitgreaves Pass, en dan Oatman. Een klein dorpje dat het historic nog in alle porien heeft zitten. Het is heerlijk over de top, en juist daardoor het bezoeken meer dan waard. Oude houten gebouwen, ezels die gewoon midden op de weg tussen het verkeer lopen, alles is gericht op historic. En toen troffen we ook nog een shootout show, die dagelijks om noon (12 uur ‘s middags) en kwart over twee wordt gehouden. Daarna nog even het restaurant in voor een lunch, en toen keken Margreet en ik elkaar aan met een blik van, het is nu één uur, we kunnen nog vier uur rijden op weg naar Palm Springs, of we gaan voor de bek op ‘t stuur scenario, wat betekent dat we nog even vijf uur over de Interstate doorgaan, elkaar afwisselend, maar dan zijn we al wel in Los Angeles, en hebben we morgen geen gedoe, en kunnen heerlijk rustig opstarten. En dat is waarom we vanavond bij hard rock café Hollywood zaten te eten.

Gereden miles \ kilometers: 525 miles \ 845 kilometer

Temperatuur: 13 graden ‘s ochtends Grand Canyon, 44 graden ‘s middags Oatman, 26 graden ‘s avonds Los Angeles

Video van de dag:

Vandaag de laatste dag echt in de natuur te besteden, en om van de natuur te genieten, daarna gaan we op pad naar Los Angeles. Dus zijn we vandaag voor ons doen vroeg opgestaan, zeven uur, om uiteindelijk om kwart over acht op pad te gaan. Zoals gisteren vermeld was het eerste doel de Coal Mine Canyon, een onbekende canyon, maar zeer de moeite waard. Gevonden op internet, en passend in de route van vandaag, bijna dan. Voor deze canyon moesten we op een gegeven even rechtsaf, en dan een 22 mile doorrijden,welke we later ook weer terug zijn gereden, maar zoals gezegd, zeker de moeite waard. De aanwijzingen hoe er te komen spraken van: op weg 264 tussen mijlpaal 337 en 338 links afslaan een verhard, en daarna onverhard pad op. Maar ja, dan blijk je op een splitsing te staan, waar je links naar een soort van boerderij rijdt, en rechts nergens heen lijkt te gaan. Dan eerst maar links, langs de loslopende koeien, en na een kleine kilometer toch het idee, nee, dit gaat echt alleen naar die boerderij. Dan maar terug, en toch rechts, weer tussen de koeien door, maar toen, na 750 meter, ineens, jawel, de Coal Mine Canyon. Wat een schoonheid, wat een stilte, en wat een rust. En verder helemaal niemand te bekennen, echt wij twee, en die canyon, en een stuk of wat koeien natuurlijk. Een kwartiertje van deze rust genoten, en dan toch maar weer door. Terug naar de hoofdweg, terug naar de weg richting de Grand Canyon, en verder. Tegen kwart voor twaalf waren we dan bij de ingang van het park zelf, na eerst nog op weg daar naar toe bij een scenic view een pracht uitzicht over de little colorado rivier, ook in een canyon gelegen, te hebben bezocht. Na binnenkomst van de het Grand Canyon National Park van de kant die wij kwamen is het eerste uitzichtpunt die je tegenkomt Desert View Watchtower,en gelijk daar ben je al overweldigd door de schoonheid van dit natuurwonder. Vroeg ik een paar dagen geleden of er een overtreffende trap van Wauw is, de vraag nu is of er een overtreffende trap van de overtreffende trap van Wauw! is?

Na hier rustig te hebben rondgekeken zijn we uiteindelijk toch maar weer in de auto gestapt en door richting visitor center voor meer informatie, en ook voor een hapje en een drankje. En dan worden ook wij, zo goed voorbereid, toch nog weer verrast, want de afstand tussen deze Desert View Watchtower en het visitor center blijkt gewoon 35 kilometer te zijn, om vervolgens nog een drieenhalf kilometer verder naar de village te komen, en daarna kun je nog elf kilometer verder naar het westen, met de shuttle bus, om het gehele park te bezoeken. Enfin, wij hebben dus eerst die 35 kilometer gedaan, met regelmatig het bezoeken van een viewpoint om ons te blijven verbazen over de schoonheid van deze canyon. Na de informatie en de prima lunch dan maar verder op pad naar de lodge welke midden in de village ligt. We hebben geen room with a view, maar de deur uit, 50 meter lopen, en je kijkt zo recht de canyon in, een prachtplek dus. Vanavond heerlijk gegeten in het bij de lodge horende restaurant, en verder vandaag weer vroeg onder de wol, want morgen komt een echt lange rijdag, via route 66, op weg naar Los Angeles zoals gezegd. We kijken morgen wel hoever we komen, al is het doel in principe Palm Springs.

Gereden miles \ kilometers: 203 mile \ 325 kilometer

Temperatuur: gemiddeld 28 graden C. Verwachte temperatuur vannacht 1 graad C.

De video van de dag:

Ook vandaag, zoals gisteren aangekondigd een heerlijke rustige dag, waarin we wel allerlei zaken gedaan hebben, maar alles op z’n gemakkie. Half negen opstaan, ontbijt, en daarna rond kwart over negen in de auto, om zo’n zes kilometer verderop te gaan kijken bij de zogeheten Horseshoe Bend, iets vergelijkbaars met de eerder bezochte en vermelde Gooseneck SP, maar dan hebben ze het hier dus hoefijzer bocht genoemd. Nu is deze horseshoe bend wel veel bekender dan de goosenecks, en dat was te merken. Ondanks dat we dus redelijk vroeg waren, stond de parkeerplaats al bijna geheel vol, en als je er dan al bent, maar nee, dan is het dus ook nog een 800 meter stevig bergop en afwaarts richting het uiteindelijke uitzichtpunt. Maar wel de moeite waard. Het was overigens alweer 26 graden op dat moment, en het meenemen van flessen water werd al weer streng aangeraden, net als bij elke andere hike of wandeling die we de afgelopen 12 dagen hebben ondernomen, vandaar de video van de dag dit keer. Na dit bezoek zijn we terug richting het hotel, en dus de eerder genoemde Glen Canyon Dam, waar we zicht op hebben, gereden, en daarna ook een kleine zes kilometer verder die kant op waar Wahweap ligt, een plaatsje aan Lake Powell, dat mede is ontstaan door de aanleg van die dam. Het meer is dusdanig groot dat de totale kustlijn, van meer dan 2000 mile, bij elkaar opgeteld net zoveel is als de gehele westkust van de USA samen. Daar hebben we ook even rondgekeken, ook een verwijzing voor de video. En daarna zijn we naar Lees Ferry gereden. Deze plek was in vroeger dagen in honderden kilometers omtrek het enige punt waar je een beetje makkelijk de Colorado rivier over kon steken. En werd in 1929, nadat hij voor de negende keer gezonken was, vervangen door de Navajo Bridge er vlak naast. Daarna weer richting Page voor een heerlijke lunch, en wat winkelen. Toen op het hotel aan, om nog wat te chillen en lekker zwemmen in het hotel zwembad. Toen was het alweer tijd voor het diner. We hadden onze zinnen op de Chinese\Amerikaanse keuken gezet en een restaurant uitgezocht. Daar aangekomen bleek deze gesloten, niet alleen wij waren verrast, ook een bus vol chinezen keek raar op hun neus. In tegenstelling tot hun zijn wij toch snel omgeschakeld en naar de pizzeria er tegenover gegaan. En dat was ook heerlijk, Margreet had een heerlijke pasta, en Bene een lasagne. Het restaurant is gevestigd in een oude rivierboot die jaren op Lake Powell gediend heeft en nu dus als pizzeria dienst doet. Vanavond niet te laat naar bed, want we willen redelijk op tijd richting de Grand Canyon, met een klein uitstapje naar nog een andere canyon, Coal Mine Canyon genaamd.

Gereden kilometers: 105 mile \ 180 kilometer

Temperatuur: 32 graden C.

De video van de dag:

Vandaag is onze vakantie in de vakantie een beetje begonnen. Of anders gezegd, we gaan twee dagen rustig aan doen. Het begon vanmorgen al, we werden om negen uur wakker, en na de dagelijkse rituelen zijn we naar de vlakbij gelegen grocery store gereden om iets voor het ontbijt te halen. En daarna de route naar Page, AZ ingeslagen. Ondanks al een paar korte uitstapjes naar Arizona hebben we vandaag officieel de vierde staat aangedaan, na Californië, Nevada, Utah nu Arizona dus. De rit naar Page duurde twee uur, maar aangezien we weer de Pacific Timezone inreden ging de klok ook weer een uur terug, en is het verschil met Nederland weer negen uur. In en rond Page is er toch ook voldoende te beleven, maar zoals gezegd, we zijn hier twee dagen en spreiden deze dingen. Zo kwam het precies goed uit toen we vlak voor Page ons melden bij de zogeheten Canyon X. We konden nog precies met de tour van elf uur mee. Nou is een korte uitleg wellicht handig omtrent deze Canyon. Er zijn rondom Page een drietal canyons waarvan twee alzeer lang toeristisch bekend, en de derde, deze canyon x, pas de laatste twee, drie jaar aan de weg timmert. De andere twee, Upper Antelope Canyon en Lower Antelope Canyon staan er helaas tegenwoordig om bekend toerist traps te zijn, wachttijden van een uur zijn niet vreemd, en vervolgens wordt je als een makke kudde door de gids door de bewuste canyon gejaagd. Dit is bij deze canyon absoluut niet het geval, zoals gezegd, we hadden geen reservering, maar konden toch gelijk aansluiten in een groep van, inclusief ons twee, veertien man. Geen groepen voor ons die nog in de canyon waren, geen groepen achter ons die ons opjaagden, nee, je hebt al met al een uur in die canyons (het zijn er uiteindelijk twee dicht bij elkaar) en bent inclusief de rit erheen, in een busje van de organistatie, over zandwegen, anderhalf uur kwijt. Oh ja, alle drie de canyons liggen ook op Navajo terrein, en dit wordt dus ook door hun volledig georganiseerd. Enfin, bekijk de foto’s maar. En daarna dus het grote nietsdoen, nou ja, je kent ons, toch nog even naar de Walmart en hier naast het hotel, dat uitzicht op de Glen Canyon Dam blijkt te hebben, ligt ook een Scenic Overview, dus toch ook even heen lopen, maar verder. Oh ja, en er zou een outlet in Page zitten, en nieuwe Levi’s zijn altijd handig, maar dat bleek een tegenvaller,wel wat losse winkels, waaronder ook een Levi’s maar het aanbod was zeer beperkt. Toch heerlijk gelunched in diezelfde outlet, mushroom ravioli’s.

Gereden miles \ kilometers: 135 mile \ 217 kilometer

Temperatuur: gemiddeld 33 gr. C.

De video van de dag, ik zong dit vandaag zelf rustig voor me uit, en bedacht, een prima video van deze dag:

Vandaag wacht ons een redelijk lange rij dag, maar wel met een boel hoogtepunten onderweg. Maar laten we beginnen bij het uitchecken, we raken aan de praat met onze buren die ook op punt van vertrek stonden, en wat blijkt, wederom blijkt één van de twee Nederlandse, zij dus, van geboorte, geboren in Geleen, maar al zeker meer dan 44 jaar geleden geemigreerd naar Amerika voor haar man, want zo lang waren ze getrouwd. Uiteraard even over koetjes en kalfjes gesproken,en toen toch op pad. Over de hoogtepunten gesproken, de eerste was gelijk al, we verlieten het dorp en reden toen gelijk de Ut-12 op. Dit is een zogeheten Scenic Byway, en dit is zeker weten een van de mooiste die er in Amerika zijn. Je rijdt door zoveel afwisselende landschappen, van bergachtig en ruig, tot groen grasland, tot bergachtig en zeer groen, tot bedenk het maar. Op het eind van deze Ut-12 moesten we rechtsaf de Ut-24 op, om naar het volgende National Park te gaan, het is er eentje die een beetje uit de richting is en daardoor niet zo overweldigend bezocht als anderen, wat erg jammer is, want het is er weer prachtig. Het heet trouwens Capitol Reef National Park. Want men ziet in een van de bergen van dit park gelijkenis met het Capitol in Washington. Hierna verder deze Ut-24 af tot Hanksville, en daar de Ut-95 richting het zuiden genomen. Ook deze weg is elke mile genieten. En dan uiteindelijk via nog aantal andere wegen eerst de Moki Dugway, dit is een ongeasfalteerde weg langs een steile klif met prachtige vergezichten, en vervolgens even opzij naar het Goosenecks State Park, hier heeft de San Juan rivier zich in een drietal bochten door een canyon gewrongen, gebogen als ganzenekken, dat is hoe het park aan z’n naam komt. En toen uiteindelijk, of eigenlijk eerst nog via het Forrest Gump Point, de plek waar Forrest zegt: “I had run for 3 years, 2 months, 14 days, and 16 hours. [he stops and turns around] I’m pretty tired… I think I’ll go home now.” Een plek op de Ut-163 met prachtige zicht op Monument Valley. En dat is waar we uiteindelijk terecht zijn gekomen. Monument Valley. Hier kun je een route doorheen rijden met je eigen auto. De route is 21 kilometer lang, maar aangezien hij volledig onverhard is, en veel kuilen bevat, zijn we na 6 kilometer snel weer omgedraaid. Dat gaf mooi extra tijd om de gift shop te bezoeken, hier vind je voornamelijk door indianen vervaardigde producten, want dat is nog zeker het vermelden waard, Monument Valley bevindt zich in het Navajo reservaat, en alles hier, ook het hotel waar we zitten wordt door de Navajo gerund. We hebben ons kunnen beheersen in de gift shop, alhoewel het af en toe moeite kostte.

Gereden miles \ kilometers: 326 mile \ 525 kilometer

Temperatuur: we vertrokken vanmorgen met 19 graden, maar dit werd al snel weer via 26 graden richting 35 graden C. meest van de dag.

Video van de dag:

Vanmorgen nog maar een keer de wekker gezet, want zoals gezegd schoten er gisteren een paar dingen in Zion NP bij in, en we hoopten die vanmorgen deels in te kunnen halen. Dat is gelukt, na het ontbijt en een paar boodschapjes gingen we om kwart voor negen op pad, eerste waar we naar toe reden was de Canyon Overlook trail, deze hadden we gisteren ook al geprobeerd, maar deze trail heeft twee hele kleine parkeerplaatsen, zo’n 10 auto’s per parkeerplaats, en als die vol zijn is er geen overloop of andere mogelijkheid, dat was rond vijf uur gistermiddag het geval, maar nu was er wel een parkeerplaats voor ons. Dus op pad deze trail op, voor ervaren hikers een zogeheten makkie, maar voor ons toch een stevige wandeling,waarbij je zo’n 30 meter hoogteverschil overwint. Maar dan is het uiteindelijke resultaat absoluut de moeite waard. Deze trail kostte ons heen en terug een uurtje tijd, daarna opnieuw in de auto en op weg naar het volgende National Park, Bryce Canyon. En dat is, wat ons betreft, zeker tot nu toe, het prachtigste National Park dat wij hebben gezien. Bestaat er een overtreffende trap van Wauw!!, dan hebben wij deze vandaag geslaakt. In deze canyon vind je allemaal zogenoemde hoodoos,dit zijn rotsformaties die door de samenwerkende krachten van vriezen en dooien in de loop der eeuwen langzaam zo gevormd zijn. We hadden ook om twee uur een rit te paard door deze canyon geboekt, en ook deze was fantastisch.

Om kwart over vier, na een drankje en even bijkomen,in de auto om zo’n zeven mile verderop naar het geboekte hotel, in Tropic, te gaan.

Gereden miles \ kilometers: 117 mile \ 188 kilometer

Temperatuur 26 gr. C. (we zitten op zo’n 2400 meter hoogte)

De video van de dag:

https://www.youtube.com/watch?v=b-waPZ37IYU